ArtykułyZobacz wszystkie teksty
Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny (EKES) był pierwszą instytucją europejską, która zaproponowała stworzenie wspólnego programu integracji jako elementu wspólnej polityki imigracyjnej. Już w roku 2002 EKES, we współpracy z Komisją Europejską, zorganizował konferencję, w której wzięły udział organizacje imigrantów, przedstawicieli mniejszości narodowych, różnego rodzaju organizacje pozarządowe oraz inni partnerzy dialogu społecznego. Wnioski z konferencji były jasne: Unia Europejska powinna wypracować program integracji imigrantów, stworzyć fundusz wspierający finansowo państwa członkowskie w tej dziedzinie oraz uważnie brać pod uwagę głos organizacji społeczeństwa obywatelskiego.
Polityki dotyczące integracji imigrantów są domeną państw członkowskich Unii Europejskiej. Komisja Europejska posiada jednak bardzo potężne narzędzie do wywierania wpływu na kształt tych polityk we wszystkich krajach. Narzędziem tym jest Europejski Fundusz na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich (EFI).
Tworząc politykę integracyjną, należy pamiętać, iż ma ona służyć wszystkim mieszkańcom danego państwa, bez względu na ich etniczne pochodzenie. Integracja to proces wzajemnego dostosowywania się do siebie mieszkańców od dawna żyjących na da-nym terenie oraz nowo przybyłych.
Na integracyjnej mapie Polski najwyraźniej zaznacza się Warszawa, gdzie skupia się ok. połowy zamieszkujących Polskę cudzoziemców, i gdzie liczba inicjatyw mających na celu ich integrację jest zdecydowanie największa. Po Warszawie kolejnym miastem, w którym podejmowane są takie ini-cjatywy, jest Lublin.
Do niedawna zajmowałam się integracją cudzoziemców, którzy w Polsce otrzymali ochronę międzynarodową, a miasto Lublin wybrali na swoje miejsce zamieszkania. Obecnie nadal pomagam imigrantom, którzy przebywają w Polsce legalnie. Wspieram ich w pokonywaniu trudności poprzez udzielanie im porad, pomoc finansową, jak również szeroko rozumianą pracę socjalną.
